Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ


               ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ
Υπάρχουν διαφορετικές σχολές χορού της κοιλιάς ή οριεντάλ. Διαφέρουν ανάλογα με το γεωγραφικό χώρο όπου έχουν αναπτυχτεί, τις ιστορικές συγκυρίες, τις επιρροές που έχουν δεχτεί από άλλα είδη χορού ή και ακόμη από άλλα υποκειμενικά στοιχεία που δεν μπορούν εύκολα να προσδιοριστούν όπως η προσωπική αισθητική αντίληψη μιας χορεύτριας.
Παρ’ όλο  που  ο χορός αυτός έχει μεγάλη ιστορία και ανάπτυξη σε πάρα πολλές χώρες όπως το Λίβανο, το Μαρόκο, το Ισραήλ, η Αλγερία, η Τυνησία κλπ. σήμερα οι δημοφιλέστερες σχολές είναι αυτές τις Τουρκίας και της Αιγύπτου. Στη σύγχρονή του εκδοχή βλέπουμε αξιόλογες χορεύτριες και στην δύση όπου ο χορός αυτός γνωρίζει  μεγάλη άνθιση στην Ευρώπη  και  στις Η.Π.Α.
Ο όρος «χορός της κοιλιάς» για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε στη Γαλλία για να χαρακτηρίσει το χορό μιας αλγερινής χορεύτριας το 1888. Στην Αίγυπτο η ονομασία του χορού είναι Raqsα Sharquia που σημαίνει χορός της ανατολής. Ωστόσο, αυτός ο όρος είναι πολύ γενικός υπό την έννοια ότι η ανατολή είναι ένας ευρύς γεωγραφικός χώρος. Επίσης δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αραβικός χορός γιατί συμπεριλαμβάνει παραδόσεις μη αραβικών πληθυσμών. Συνεπώς ο όρος χορός της κοιλιάς προβάλει ως επικρατέστερος μιας και οι βασικότερες τεχνικές αυτού του χορού επικεντρώνονται στην περιοχή της λεκάνης.
Η καταγωγή, ο συμβολισμός και η ιστορική διαδρομή αυτού του  χορού παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Γεγονός είναι ότι υπάρχουν πολλές και συχνά αντικρουόμενες απόψεις. Ο Αιγύπτιος δάσκαλος Shokry Mohamed για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι ο χορός της κοιλιάς κατάγεται από την αρχαία Αίγυπτο της Φαραωνικής περιόδου και ότι είχε θρησκευτικό και λαϊκό χαρακτήρα. Ο Άγγλος ερευνητής M. Burger αντικρούοντας αυτήν την θεωρία τον συνδέει με τους Ετρούσκους στην Ιταλία ενώ άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν πως γεννήθηκε στην χώρα των Φοινίκων και ότι μέσω της Καρχηδόνας  έφτασε στην Αίγυπτο.      
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία για τον χορό της κοιλιάς προέρχεται από τον Ισπανό-Ρωμαίο συγγραφέα Marcial, τον 1ο αιώνα μ.χ, ο οποίος περιγράφει με μεγάλο ενδιαφέρον τις χορεύτριες από την χώρα τον Φοινίκων που έφτασαν στο λιμάνι του Cadiz, οι οποίες μπορούσαν να κινούν τους μύες της κοιλιάς τους ενώ παρέμενε ακίνητο το υπόλοιπο σώμα τους.
Με την εξάπλωση του Ισλάμ  ο χορός της κοιλιάς απαγορεύεται δημοσίως και σταδιακά περιορίζεται στα χαρέμια . Το γεγονός ότι τα χαρέμια ήταν χώροι όπου συμβίωναν γυναίκες από όλο τον κόσμο φαίνεται ότι συνέβαλε στην διαμόρφωση του πολυεθνικού του χαρακτήρα. 
Από το 1800 και μετά ο χορός γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση, κυρίως λόγω του ενδιαφέροντος των ξένων επισκεπτών. Αξίζει να αναφερθεί ότι το1852 έξω από το Κάιρο λειτουργούσε σχολή όπου μικρά κορίτσια διδάσκονταν την τέχνη του χορού.
Σήμερα ο  χορός της κοιλιάς ως ένας ζωντανός οργανισμός συνεχίζει την πορεία του και στους κόλπους του δημιουργούνται καινούργιες τάσεις όπως το  tribal ή το fusion.
Ένας χορός πάνω από όλα είναι μια πράξη έκφρασης με το σώμα. Ο χορός της κοιλιάς ενεργεί έτσι ώστε να  βοηθάει τη γυναίκα να έρθει σε επαφή με τη γυναικεία της φύση, σε βαθιά και άρρηκτη επικοινωνία με το κέντρο της.  Ο χορός στα χέρια μιας έμπειρης χορεύτριας είναι πολλές φόρες μια ενεργητική μορφή διαλογισμού που με λόγια δεν μπορεί να εκφραστεί.    
Είναι ένας χορός που γυμνάζει όλο το σώμα, βοηθάει στη σωστή λειτουργία των εντέρων και ενεργοποιεί τη διαφραγματική αναπνοή. Με την άσκηση στην κοιλιακή χώρα διευκολύνεται η στάση του σώματος ενώ συστήνεται ως ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό ψυχοθεραπευτικό μέσο σε γυναίκες που πάσχουν από κατάθλιψη. Επίσης τονώνει σημαντικά την αυτοπεποίθηση και αποτελεί έναν ευχάριστο τρόπο εκγύμνασης.
Ο χορός της κοιλιάς χρησιμοποιεί παραδοσιακές φόρμες και ειδικές τεχνικές χωρίς να αποκλείει την προσωπική δημιουργία. Πέρα από την εξάσκηση πάνω σε συγκεκριμένες και απαραίτητες τεχνικές, δίνει τη δυνατότητα στη χορεύτρια να ακροβατεί ανάμεσα σε κανόνες και λεπτές προσθήκες αυτοσχεδιασμού. Επιτρέπει στη κάθε μία από εμάς να αναπτύξει το προσωπικό της στυλ και να επιλέξει τον ιδιαίτερο τρόπο έκφρασής της.